Dafne Schippers woedend: "Sinds mijn liesblessure ben ik iets kwijtgeraakt"

De omstandigheden waren vannacht perfect voor Schippers. Het was de warmste avond van het toernooi en ze liep in baan 4, zodat ze zich kon richten op haar rivalen in baan 5 en 6. De Hollandse supporters overstemden de luidruchtige Jamaicanen en de voorrondes waren soepeltjes verlopen. Toch ging het mis. De race begon zoals verwacht. Thomson lag na de bocht voorop en Schippers haalde langzaam in, maar de slotfase ging anders dan de bedoeling was. Schippers verkrampte. Met tien meter te gaan, boog ze al voorover. Ze kwam struikelend over de eindstreep en sloeg tegen het tartan. "Het is logisch dat je verkrampt," zei ze daarover. "Iedereen loopt hier zes races. Dat is gewoon zwaar. Ik voelde mezelf dichterbij komen. En toen ging ik ook stuk." Thompson won het duel in de snelste jaartijd: 21,78. Schippers liep ook haar beste seizoenstijd, maar kwam een tiende seconde tekort: 21,88. Indrukwekkend, maar niet voor de sportvrouw die Schippers is. Woedend gooide ze haar spikes tegen de grond. Ze voelde niets voor een ereronde, want er viel niets te vieren, vond ze. Ze liep kwaad naar de catacomben. Haar schoenen blijven op de baan achter. "Of ik nog iets van vreugde voel? Nee, absoluut niet," zegt ze kort tegen de NOS. "Ik kwam hier voor goud. Ik win hier geen zilver, ik verlies goud. Ik baal ervan. De race was zwaar. Ik kwam dichterbij, zij voelde dat ik dichterbij kwam, maar toen ging ik ook stuk." "Ik weet niet wat er gebeurd is," klinkt het diep teleurgesteld. "Ik dacht dat de vorm goed was, ik voelde me heel goed. Maar sinds mijn liesblessure ben ik iets kwijtgeraakt." Maar wat dat 'iets' is, dat weet ze zelf ook niet. "Daar moet ik straks maar over gaan nadenken. Nu weet ik het allemaal niet. En meer heb ik ook niet te zeggen, eigenlijk."

Bron(nen): AD De Volkskrant