De 6 slechtste relatiegewoontes

Gewoontes zijn moeilijk om af te leren, vooral als ze zich tijdens je relatie langzaam hebben ontwikkeld. Volgens zijn dit de 6 slechtste gewoontes die je je kan hebben aangeleerd: - Vooral vrouwen schijnen dit te doen, maar mannen doen het ook. Dit kan leiden tot een situatie waarin je steeds maar zit te wachten of, nog erger, dat je partner gaat denken dat het voor jou niet meer zo hoeft. Het beste wat je kunt doen is je onafhankelijker opstellen en je liefde tonen zonder af te wachten. - Als een onderwerp steeds terugkomt kun je beter eens rustig gaan zitten en er samen een oplossing voor bedenken. Zo hoeven alle meningen en stellingen niet iedere keer herhaald te worden. Beiden moeten wel de bereidwilligheid tonen om daadwerkelijk iets te veranderen. - Vanzelfsprekendheden zijn op een bepaalde manier natuurlijk fijn: Je kunt op de ander rekenen als je een week griep hebt en hij of zei vindt het prima als je thuis in een pyjama rondloopt. Maar het gevaar schuilt erin dat je partner zich niet meer zo bijzonder voelt of nooit meer expliciet wordt gewaardeerd. Het is volgens de psychologen belangrijk om de ander regelmatig in het zonnetje te zetten. - Routine en vanzelfsprekendheid kunnen tot gevolg hebben dat je met je vrienden en collega's veel meer lacht dan met degene met wie je je leven deelt. Uit onderzoek blijkt dat het relaties goed doet als je samen lacht. - Misschien komen drukke stellen elkaar nog net een keer tegen op de gang, als de één thuiskomt en de ander alweer vertrekt. Eten doen ze misschien ook niet samen. Dit blijkt voor relaties niet goed uit te pakken. Probeer in ieder geval één keer per week samen rustig te eten. - Als je niet bij elkaar bent, zijn deze schermen een goede manier om in contact te blijven, maar als je wel samen bent, zijn ze juist een grote stoorzender in relaties. Volgens professor Sherry Turkle verliezen we zelfs het vermogen om goede gesprekken te voeren omdat we ons voortdurend laten afleiden. Leg de schermen weg en geef de volle aandacht.

Bron(nen): Psychology Today