Bram Bakker over vijf sterfgevallen in twee jaar: "Ik heb echt haast nu"

Vijf uitvaarten in twee jaar hebben Bram Bakker veranderd. In de Volkskrant hij onder meer over de euthanasie van zijn vriend Rogi Wieg, zijn levenshaast en het delen van gevoelens. Bakker was het niet eens met de euthanasie van dichter en schrijver Rogi Wieg, die werd toegekend vanwege ondraaglijk geestelijk lijden. "Dat ik ertegen was, had ook te maken met Rogi die in een mailgroepje allerlei mensen ging vertellen hoe mooi het was dat hij die toestemming had gekregen. Waardoor je bijna het gevoel kreeg alsof hij er trots op was. [...] Minister Hugo de Jonge heeft nu zelfs verklaard dat subjectief lijden voldoende is om euthanasie te krijgen, terwijl ik denk: probeer eerst de elektroshocks nog even, die helpen vaak best goed." Even later vervolgt hij: "De psychiaters die bij de Levenseindekliniek werken hebben nu de wind mee, ineens kunnen ze het werk niet meer aan. Dat geeft me het idee dat de component mode in het spel is. [...] Ik zou niet durven zeggen: nu komt het nooit meer goed, je tijd is gekomen. Ik gun mensen een einde aan hun lijden, maar je gaat voor mijn gevoel toch een beetje op de stoel van God zitten als je midden in iemands depressie zegt: dit is ongeneeslijk. Wanneer weet je bij een depressie of het een weloverwogen besluit is? Dat is volstrekt arbitrair." De sterfgevallen van allemaal mannen van zijn leeftijd hebben grote impact op het leven van Bakker. "Het confronteert je enorm met je eigen sterfelijkheid. Ik heb echt haast nu. Op een bepaalde manier ben ik zakelijker over mijn tijd gaan denken, maar ik besefte ineens ook hoe weinig ik stilsta bij mijn gevoel. Ik ben grootgebracht door een moeder die een hekel had aan huilende kinderen. Maar ik heb me toch een partij zitten janken bij al die uitvaarten. Ik dacht: waar komt dit vandaan? Wat zegt dit? Het heeft me doen realiseren dat het in mijn contacten meer over emoties moet gaan dan het ging. Met mijn eigen kinderen had ik ook dat ik eerder voetbal ging kijken of iets anders ondernam. Ik probeer nu meer tijd te nemen voor mijn dierbaren." Bakker vindt dat mannen wat het delen van emoties betreft een enorme inhaalslag hebben te maken. "Mannen plegen twee keer zo vaak zelfmoord, terwijl ze veel minder vaak depressief zijn dan vrouwen. Dat komt doordat mannen uit mijn generatie niet zijn grootgebracht met praten over gevoelens. Het is de hoogste tijd dat we dat veranderen, want als we het niet over ongemakkelijke emoties kunnen hebben, zie je dat terug in de zelfmoordstatistieken. Delen is nu eenmaal helen. Je ziet het ook onder jongeren, daar is het suïcide-cijfer verontrustend aan het stijgen. Daar heeft het niet met opvoeding te maken, maar met die hele apparatengekte. Dat is echt een ziekmakende leefstijl waarin ze gevangen zitten. Want er is een groot verschil tussen Facebookvrienden en echte vrienden, dus er gaat bij die jongeren op dit moment écht iets niet goed in het delen van emoties."

Bron(nen): De Volkskrant