Zwangere Katja over medicijngebruik: "Je slikt liever niks, maar dat ging niet"

Katja Schuurman kan elk moment bevallen van haar tweede dochtertje. Vanwege haar zwangerschap moest ze stoppen met de angstmedicijnen die ze normaal slikt. Dat ging niet altijd even goed, vertelt ze in LINDA.

“Zo’n zwangerschap is door alle hormonen alleen al een bumpy road, maar als de basis al een beetje wankel is, dan is dat soms wel pittig," begint de vrolijke presentatrice. "De pillen die ik slik, vallen onder angstmedicijnen, maar het is eigenlijk voor mijn dwanggedachten en dwanghandelingen."

"Daarnaast is er de diagnose Bipolair 2, borderline valt daar ook onder; dat zorgt voor stemmingswisselingen," legt ze uit. "Mijn medicatie werkt daar heel goed tegen. Alleen als ik te veel had gedronken, overrulede de alcohol soms de medicatie en kon het erdoorheen komen. Ik slikte twee soorten medicijnen. Een daarvan is Depakine, maar dat mag echt niet als je zwanger wilt worden. Over het andere is niet veel bekend, maar er was ook geen contra-indicatie. Ja, liever slik je deze periode natuurlijk niks, maar dat bleek toch niet echt mogelijk."

Rare ontwenningsverschijnselen“Ik kreeg alle verschijnselen in alle hevigheid voor mijn kiezen. Ik had enorme stemmingswisselingen. Het ene moment voelde ik me nog goed, het andere zat ik uit het niets ineens te huilen. Ik wist niet meer hoe ik het moest doen. Ik had ook allemaal rare ontwenningsverschijnselen, zoals kraken in mijn oren. En ik had schokjes. Dat was heel vervelend. Ik schoot weer alle kanten op, met voor het eerst ook echte paniek. Dan had ik weer diep verdriet, dan weer heftige woedeaanvallen.” Daarop besloot ze een deel van haar medicijnen weer te nemen.

PubertijdZe kampt al met de klachten sinds de pubertijd. "Dat is vaak zo. Mijn moeder heeft het ook. Zij heeft vier jaar lang smetvrees gehad. Daar heb ik nooit last van gehad, maar het is dezelfde bron vanwaaruit het ontstaat. Dus het is zeker genetisch overdraagbaar. Mijn moeder heeft alle soorten gedragstherapieën gehad en is ook een tijd opgenomen geweest, toen ik twaalf was.”

"Je moet het gewoon zien als een ziekte. Er is iets chemisch mis en het enige wat daartegen helpt is medicatie. Zonder medicijnen ben ik mezelf niet. En als ik ze wel slik, gaat het hartstikke goed. Dus mocht Sammie het geërfd hebben, wat ik natuurlijk niet hoop, dan kan ze er net als mijn moeder en ik wat tegen slikken. Dan heeft zij gewoon hetzelfde weeffoutje, en dat is helemaal niet erg.”

Bron(nen): LINDA (€)