Jan Rot gaat dood. Hij is niet boos en hij gaat ook niet vechten

Jan Rot gaat dood. Misschien al over een half jaar. Misschien wat later. Maar hij is niet boos en hij gaat ook niet vechten. "Op wie moet ik boos zijn? Als ik mijn hele leven had doorgerookt en longkanker had, dan had ik gedacht: Jezus man, hoe vaak zag je dat niet op dat pakje staan? Maar dat is het niet. Misschien had ik meer moeten bewegen, dat advies krijg ik nu van de dokters. Ik heb echt een hekel aan zinloos bewegen. Het komt toch neer op die aanvaarding. Ik heb niet het gevoel dat ik tegen deze kanker zou moeten vechten, ik zou niet weten hoe. Kan ik die kankercellen toespreken? Ik denk het niet. Ik denk wel dat het helpt als ik opgewekt blijf,’’ zegt hij tegen het AD. In die krant gaat hij wekelijks in een column verslag doen van zijn resterende dagen.

Rot zat met zijn vrouw Daan en oudste dochter Elvis (19) eind juli tegenover de arts die vertelde dat hij niet meer beter zou worden. De operatie mocht geslaagd zijn, de kankercellen hadden hun destructieve werk niet opgegeven. ,,We gingen naar dat gesprek in de hoop te horen dat de stipjes die nog te zien waren op de scans met bestralingen zouden verdwijnen. Maar de werkelijkheid was anders. Ik zou de 65 waarschijnlijk niet halen. Dat is dus kerst volgend jaar. Nou, die boodschap had ik niet eerder gehoord, dat was een nieuwe ervaring voor me. Hoe ik reageerde? Ik zeg altijd dat je moet meesurfen op de golven van het leven. Dat was nu ook zo. Onmiddellijk had ik de reflex: niet te lang bij stilstaan, het is zo. Ik word niet meer beter. Ik herinner me wel dat ik het een absurde boodschap vond. Ik dacht: Kanker? Ongeneeslijk ziek? Dat is helemaal niets voor mij. Nu ik dit vertel, grijns ik er weer bij. Om absurditeiten kun je maar het beste grijnzen.”

Zie ik het doek al langzaam sluiten

Mijn vriend, geen punt voor mij

Ik sluit het boek, ken het van buiten

Voor twee heb ik geleefd

Waar ‘alles doen’ mijn grootste kick was

Maar meer, veel meer dan dat

Dit was wat ik was

En spijt, ja af en toe

Maar ‘af en toe’ doet niet ter zake

Ik deed wat ik moest doen

Zonder gedoe, het leven maken

Ik ging mijn eigen gang

Ook wat voor mij geen vaste prik was

Maar meer, veel meer dan dat

Dit was wat ik was

En al te vaak, wie zag het niet

Schoot ik voorbij mijn eigen limiet

Al stond ik rood, verschoot mijn kruit

Ik vrat ze op of spoog het uit

Ik hield me groot, ik vocht me dood

En was wat ik was

Je leeft, met lach en traan

Een boel geoogst, en veel verloren

En nou, zie ik me staan

En scheid het kaf van het koren

Ik kijk al grijnzend terug

En doe nou niet of het niks was

Nee, nee, dan zeg ik:

hé Dit was wat ik was

Want wat is een mens, behalve dat

Waar ie voor staat en wat ie had

Ik zeg gewoon zoals het voelt

En zwak niet af wat ik bedoel

Want einde rit, staat zwart op wit:

Dit was wat ik was

Bron(nen): AD