Het meisje met de engel op haar schouder

Donderdag bracht Anisah Alchatib, die al 23 jaar een Indonesisch restaurant heeft in Amsterdam, haar dochter naar Schiphol. Ze ging naar Jakarta. Met de MH17. De beschrijft hoe het toen verder ging. Zoals elke dag, haar Indonesisch restaurant in Amsterdam-west. 23 jaar geleden verhuisde ze van Java naar Amsterdam, waar twee jaar later haar dochter wordt geboren, Shahira. Gisteren bracht ze Shahira naar Schiphol. Ze zou, voor het eerst alleen, naar Jakarta vliegen. Met vlucht MH17. Shahira (21) heeft nog nooit alleen gevlogen, dus ze vindt het spannend. Alleen inchecken. Alleen boarden. Alleen overstappen op Kuala Lumpur.

Op Schiphol sluit Shahira aan in de rij. Omdat ze niet precies weet of ze nog op tijd is, schiet ze het echtpaar aan dat voor haar staat schrijft De Volkskrant. Ze waren rond de zestig, schat Shahira. De vrouw legt haar lief en geduldig uit wat er te gebeuren staat en hoe het allemaal werkt.

Als ze na een uur eindelijk aan de beurt is, krijgt ze te horen dat de vlucht vol zit. Of ze het ziet zitten om via Dubai te vliegen tegen een vergoeding van 600 euro. Shahira schrikt van het voorstel. Twijfelend loopt ze naar haar moeder. Het eten bij KLM schijnt minder lekker te zijn, de stoelen minder groot. Haar moeder overtuigt haar. 'Doe het maar gewoon', zegt ze. Shahira loopt naar de balie en zegt 'ja'.

Haar moeder gaat tevreden terug naar haar restaurant en gaat aan het werk. Dan belt om half zes haar neef Ryan. 'Het vliegtuig van Shahira is neergeschoten.' De rest van de avond zit ze continu aan de telefoon. Alle familieleden, alle vriendinnen van Shahira bellen huilend op om te vragen of het echt waar is. Shahira landt ondertussen op Dubai. Als ze haar telefoon aanzet, loopt die vast. Ze heeft te veel gemiste oproepen, sms'jes, whatsappjes. Er is iets. Ze komt nog vier mensen tegen met hetzelfde verhaal. Ook zij kregen een nieuw ticket op Schiphol. Ze zoeken snel een café met wifi, bellen en mailen iedereen dat ze veilig zijn en vliegen door naar Jakarta. 'Ik kan het nog steeds niet bevatten. Oh, die oude vrouw uit de rij. Ze was zo lief voor me. Is zij dood ? En al die jongens? Ik vind het zo erg. Ik verbaas mij dat mijn tranen niet op zijn.'