B&B Vol liefde: Griekse Jan geeft het op en Franse Jan wil de rekening niet betalen

Anja gaat gillen als Jan nog één saai verhaal vertelt en Margreeth doet moeiteloos wat Els nog steeds niet durft: ze grijpt de Schotse jager wél bij de arm.

Maar eerst Anja. We weten niet of we nu meer plaatsvervangende schaamte voelen voor Jan of medelijden hebben met Anja. Zijn verhalen zijn zo lang en saai dat het ongemakkelijk wordt. "Ik weet er even geen woorden voor te vinden. Ik vind Jan een saaie man", concludeert de doorgaans goedgehumeurde B&B-houdster. En ja dat is zo, al denkt-ie daar zelf anders over. "Ze zeggen weleens dat ik eigenwijs ben, maar ik zeg dan: ik ben van mijn eigen wijs. Net ff anders, snappie." Anja is echt toe aan Nederland in Beweging.

Even later in een restaurant vraagt ze of de heren haar vertrouwen met een dartpijltje in haar hand. Jan tettert er weer doorheen, maar wordt stevig de mond gesnoerd. "Ik vroeg het aan Peter." De man die van geen ophouden weet, gooit er ondertussen nog even een sterke tekst in: "Het is goede friet, die ook lekker blijft als ie iets kouder wordt." Maar als de rekening komt, duikt hij onder tafel, op zoek naar zijn telefoon om naar eigen zeggen te kunnen betalen. Hij grijpt in al zijn zakken, terwijl Peter afrekent.

Margreeth heeft een vanzelfsprekend lef waar je alleen maar bewondering voor kunt hebben. Ze steekt meteen haar arm door die van Robert-Jan alsof ze al jaren beste vriendinnen zijn. Eindelijk heeft hij een vrouw gevonden die jacht op hem maakt. "Ze piept er gelijk in, ze kroop tegen me aan en kletst gewoon door. Hele fijne energie", glundert de terughoudende kakker. Maar vilein is Margreeth ook. "Heb je zin in de picknick met Els?" vraagt ze. Als Robert-Jan aarzelt: "Je kunt natuurlijk geen nee zeggen."

De lange oud-stewardess maakt een geweldige picknick klaar, maar Robert-Jan weet daar toch iets negatiefs over te zeggen. "Het is altijd een tien, maar het mag ook weleens een 6,5 zijn." Dat gaat helemaal de verkeerde kant op. Zelfs het meegebrachte afvalzakje valt verkeerd. "Uiteraard, om netjes en keurig de spulletjes in te doen", klinkt het smalend. Feit blijft dat het niet spettert tussen de twee. Daar kan zelfs een perfecte picknick met een zonnetje erbij niets aan veranderen. 

Bij Thijz loopt het opnieuw spaak. Hij ruziet met Mariël over een dweil. Die had moeten zien dat de doek in een bak water buiten, een gloednieuwe dweil is. Thijz vindt haar maar traag. "Jezus ga die wc dweilen. Ik denk dat ik in een kwartier klaar ben met de douche en de wc." Niet voor niets vinden de meeste campinggasten het er maar een smerige boel. Lijkt het eerst nog leuk dat ze allebei lekker eigenwijs zijn, al snel lopen de irritaties weer op. Deze keer over een vuurtje dat niet aan wil en een deur die open of dicht moet. En ook tijdens het schilderen - hun beider hobby - gaat het mis: Mariël zit niet stil genoeg. Er zit weer een exit aan te komen. 

Jan wil bij Iris voor de verandering eens een keer zelf koken. Zij wordt al moe bij het idee. Zelf is ze gewend vanaf lunchtijd niet veel meer uit te voeren en ze heeft het liefst dat anderen met haar meedoen. "Je moet wel oppassen met vuur hier hè", is een eerste poging om Jan op andere gedachten te brengen. Maar Jan zet door. Ze tuigen naar de markt voor verse groenten. Maar sambal? Iris denkt niet dat ze dat verkopen in Griekenland. Als al haar pogingen om Jan tegen te houden zijn gestrand, tovert ze nog een laatste troef tevoorschijn: er zitten bekenden bij de ouzeria en daar wil de life of the party toch echt even bij aanschuiven. "Het is het ontmoetingspunt voor koffie, maar vooral ook daarna." Jan voelt zich helemaal thuis. "Like a pig in shit." Iris laat voorzichtig vallen dat ze de slager waarschijnlijk niet meer gaan halen. "Dat voelde ik al aankomen", gniffelt ze. Ze eindigen uiteindelijk met een broodje gyros. "Iets wat je echt gegeten moet hebben, zo typisch Grieks ", aldus Iris. Jan vindt het maar niks, friet op een broodje, maar na nog een paar witte wijn - yamas - kan het hem ook niet veel meer schelen.