'Camille Claudel, 1915' - 30 jaar in de psychiatrie dankzij haar familie

'Camille Claudel, 1915' is de 7e film van de Franse filmer Bruno Dumont. Zijn eerdere films zijn ook te zien in een . De film laat een klein stukje zien uit het leven van Camille Claudel (1864-1943). Ooit was ze een gevierd kunstenares, maar in 1913 werd ze op verzoek van haar familie als geesteszieke opgesloten in een klooster annex gesticht te midden van verstandelijk gehandicapten, waar ze tot haar dood bleef. Nadat ze 15 jaar lang de minnares was van haar leermeester Auguste Rodin, die qua leeftijd haar vader had kunnen zijn, kwam aan die relatie een einde. Er wordt door haar broer - de schrijver Paul Claudel - even gesuggereerd dat ze een abortus heeft ondergaan, maar daar wordt verder niet over gerept. Zij kon het niet verwerken dat Rodin nooit met haar zou trouwen en vermoedde een complot waarbij hij ook handlangers gebruikte die stiekem haar huis doorzochten en haar wilden vergiftigen, ook nog na zijn dood. De film is deels gebaseerd op de briefwisseling tussen Camille en haar broer Paul - die zelf aan een milde vorm van godsdienstwaanzin lijkt te lijden, maar Dumont toont Claudels paranoia op een weinig overtuigende manier. Volgens doet Juliette Binoche het perfect in de rol van Camille: 'zonder veel woorden maakt ze de wanhoop voelbaar die door Camilles lijf giert'. Wanhopig is Camille wel, al kabbelt het meer dan dat het giert, omdat - behalve haar broer Paul - niemand op bezoek komt, omdat haar familie wel wil betalen voor het gesticht maar niet voor haar wil zorgen, ook al vindt de psychiater dat ze wel weer zelfstandig zou kunnen leven, ergens in alle rust op het platteland. noemt dat: 'radicale cinema, arthouse in zijn meest strenge vorm, die doet denken aan de tijd dat de kunstzinnige film domineerde'. Sober is het wel, maar nergens is ook maar een greintje paranoïde angst te voelen. De essentie van Dumonts stijl ligt in de close ups van de gezichten en de associatie met oude, onbeweeglijke landschappen. Onschuldige, schuldige gezichten. Onschuldige, schuldige landschappen. Weinig woorden, weinig emoties.   - 4 sterren - 4 sterren  

Bron(nen): EYE