Vier bizarre psychiatrische stoornissen

De laatste jaren wordt steeds meer aandacht besteed aan geestelijke gezondheidsproblemen, zoals ADHD, depressies, autisme en schizofrenie. Maar er zijn ook bizarre, minder vaak voorkomende stoornissen, waar de meeste mensen nog niet van gehoord hebben en die zo uit een horrorfilm zouden kunnen komen. Mensen die lijden aan dit syndroom hebben de waan dat iemand in hun naaste omgeving (bv. partner, familielid, collega) vervangen is door een dubbelganger. Dit kan ook optreden bij huisdieren: de kat ziet er nog steeds hetzelfde uit, maar in haar schuilt nu een andere kat. Soms gaat het om meerdere mensen tegelijk, die vervangen zijn door een dubbelganger. De wanen zijn soms tijdelijk, maar kunnen ook blijvend van aard zijn. Soms vormen deze mensen een gevaar voor hun omgeving, omdat zij denken dat het overnemen van het lichaam van bijvoorbeeld hun partner deel uitmaakt van een complot. Om daaraan te ontsnappen trachten zij soms hun 'neppartner met kwade bedoelingen' te vermoorden. Het syndroom van Capgras treedt een enkele keer op bij schizofrenie, maar vaker bij neurologische aandoeningen waaronder dementie. Anti-psychotische medicatie kan de wanen laten verdwijnen. Een werd hier eerder beschreven. Deze stoornis wordt ook wel het ‘walking corpse syndrome’ genoemd. De mensen die hieraan lijden hebben de waan dat ze dood zijn. Sommige mensen zijn ervan overtuigd dat hun ledematen al aan het afsterven zijn. Anderen denken dat ze helemaal niet meer bestaan. Een gevolg ervan kan zijn dat ze stoppen met eten en drinken, omdat lijken dat niet nodig hebben. De zelfmoordcijfers zijn ook hoog: dan kunnen ze eindelijk begraven worden. Daarmee wordt het een levensbedreigende ziekte. Dit syndroom zou een gevolg kunnen zijn van neurologisch afwijkingen. Een combinatie van antipsychotica en elektroconvulsietherapie (elektroshocktherapie) is vaak effectief bij de behandeling ervan. Een enkele keer gaat de ziekte vanzelf over. Ook werd hier eerder beschreven. De ‘Body integrity identity disorder’ (BIID), ook wel de amputatie identiteitsstoornis genoemd, is een zeldzame neuropsychiatrische aandoening, waarbij patiënten één van hun ledematen of een deel daarvan als niet-lichaamseigen ervaren. Mensen die lijden aan BIID hebben vaak al van jongs af aan het idee dat één van hun ledematen daar niet hoort te zitten. Zij willen dan ook niets liever dan dat hun ledematen of delen daarvan geamputeerd worden. Het amputeren of verlammen van gezonde ledematen is uiteraard omstreden. In 2000 amputeerde een Schotse chirurg de benen van twee BIID patiënten tot grote woede van het publiek en de medische wereld. Soms brengen mensen echter zoveel schade aan hun ledematen toe dat een amputatie noodzakelijk is. Wat de oorzaak is van deze stoornis is nog onbekend. Er is ook nog geen effectieve behandeling voor (anders dan amputatie). Omdat het een erg zeldzame ziekte is, wordt niet zo snel een budget beschikbaar gesteld om het effect van verschillende behandelingen te onderzoeken. Ook . 4. Kannibalisme is al afgrijselijk genoeg, maar autofagie of autophagia is zo mogelijk nog angstwekkender. Autofagie is zelf-kannibalisme, dat wil zeggen dat mensen die aan dit syndroom lijden delen van hun eigen lichaam opeten. De stoornis komt niet voor in de DSM-5 (het systeem dat psychiaters gebruiken om stoornissen te categorisen). Het zou binnen dit systeem onder een stoornis in de impulscontrole kunnen geschaard worden. Mensen met een impulscontrole zijn niet opgewassen tegen de drang om iets te doen dat schadelijk is voor zichzelf of anderen. In dit geval de onweerstaanbare neiging om delen van je eigen lichaam op te eten. Een voorbeeld van autofagie is een 66-jarige man die gedurende zes jaar steeds verder ging met het opeten van zijn vingers. Het begon met ernstig nagelbijten, gevolgd door verwondingen aan zijn vingers door erin te bijten en uiteindelijk at hij al zijn vingertoppen op. Deze man kon geholpen worden door een combinatie van antipsychotica en antidepressiva. Maar in veel gevallen zijn behandelingen met medicijnen, counseling en gedragstherapie niet afdoende. Soms is autofagie een symptoom van iets anders, zoals het erfelijke of een dwarslaesie.

Bron(nen): Medical Daily