Direct na de emotionele oproep van de Britse komiek en acteur Stephen Fry aan premier Cameron en de leden van het
IOC om de Olympische Winterspelen vanwege Poetins anti-homobeleid niet in Sotsji te houden, volgden de voorspelbare reacties. Ho ho, werkt een boycot niet averechts? Is het niet belangrijker de dialoog aan te gaan? Is die vergelijking met de situatie van de Joden tijdens de Berlijnse spelen in 1936 niet wat overdreven, zelfs smakeloos? Mochten sporters, die zich vier jaar lang hadden voorbereid, wel de dupe worden van de politiek?