Astrid Joosten over de dood van de liefde van haar leven

'Een dag na zijn dood werd er bij mij thuis aangebeld. Ik kreeg bloemen. Dat was niet zo vreemd, tot ik het kaartje zag. Voor altijd in mijn hart. Willem. Had hij vlak voor zijn dood nog geregeld: een grote bos rode rozen voor mij, op de eerste dag van het grote verdriet. Omdat hij het zo verschrikkelijk vond dat hij me achter moest laten. Hoeveel attenter en liefdevoller kun je zijn?' Astrid Joosten (60) verloor 'de liefde van haar leven' aan de dood. Kanker. In praat ze over de laatste periode. 'We waren elkaars grote liefde. Er zijn mensen die mij vragen: hoe kun je dat nou weten? Dan denk ik: tja, dan heb jij hem niet." Haar man Willem Ennes (64) koos voor actieve euthanasie. Hij wilde zelf het moment bepalen en niet versterven met een overdosis morfine als laatste zet. Zes weken na de diagnose in het Erasmus-ziekenhuis, op zondag 6 september 2012 was het zover. 'Ik zat bij hem op bed. In elkaars nabijheid was hij al aan de verwijdering begonnen. Willem had zich al een beetje losgemaakt, anders kon hij niet weg. Dat voelde heel eenzaam. Hij was heel mager en verzwakt. Na de injectie... Je ziet heel snel verandering. De kleur trekt uit de huid weg. Het lichaam is ineens een wassen pop. De dood zet je hele wereld op z'n kop, maar de overgang is eigenlijk heel klein. En ja, als een geliefde in je armen sterft, ben je daarna nergens meer bang voor. Ik heb het allerergste meegemaakt, wat kan mij nog gebeuren?'' 'Na de dood van Willem ben ik meer in balans ge-komen. Minder rationeel, meer emotioneel. Daar ben ik blij om. Het verlies is niet helemaal voor niets geweest. Ik ben een betere versie van mezelf geworden.'

Bron(nen): De Volkskrant