Expert: Ga klimaatverandering tegen door ijzer aan de oceanen toe te voegen

Klimaat, natuur en milieu
vrijdag, 05 juli 2019 om 13:02
welingelichtekringen header 1

Nu de opwarming van de aarde steeds meer een gegeven lijkt te worden en we met zijn allen niet in staat zijn gebleken om ons gedrag blijvend te veranderen, moet er naar andere oplossingen worden gekeken. Gewaagde geo-engineering kan dan misschien nog uitkomst bieden. Een van de ideeën is om ijzer aan de oceanen toe te voegen om zo de algengroei te stimuleren. Algen kunnen CO2 uit het water en uit de atmosfeer absorberen. Dit plan is voor het eerst onderzocht in de jaren negentig, maar nu adviseert Sir David King, voorheen de belangrijkste wetenschappelijk adviseur van de Britse overheid, om er nog eens naar te kijken. De Cambridge-professor denkt dat ijzer-aerosolen in de oceaan kunnen worden gestopt, waardoor binnen enkele weken al 'grote bossen op de zeebodem' zouden ontstaan. Tegen zegt hij: "Als we kijken naar de ondiepere oceanen in kustregio's waren velen daarvan rijk aan zeewier en kelp...Het vergroenen van deze gebieden kan er voor zorgen dat de planten weer terugkomen. Het is een simpele, technisch haalbare en goedkope methode," aldus de professor. Sir David denkt dat ijzer zelfs gebruikt kan worden in de diepzee om de groei van fytoplankton te stimuleren. Algenbloesems kunnen zonlicht omzetten in energie door CO2 uit zeewater te halen. Zo kunnen ze op natuurlijke wijze koolstofdioxide verwijderen. Volgens onderzoek van het Britse oceanografie-centrum in Southampton hebben ijzerrijke wateren twee tot drie keer meer CO2 opgeslagen in sedimenten op de zeebodem. Deze sedimenten zouden zijn ontstaan na duizenden jaren waarin algen afsterven en naar de zeebodem zinken. Daarbij nemen ze de CO2 met zich mee. Maar dit idee is niet onomstreden. Dr. Christian Maerz, assistent-professor in biochemie aan de universiteit van Leeds, zegt dat het grootste probleem van ijzer-fertilisatie is dat maar een klein deel van de dode algenbiomassa de bodem van de zee bereikt. "Het meeste valt uit elkaar in de eerste 100 meter van de oceaan. Daar wordt het opgegeten door microben en het grootste deel van de opgeslagen CO2 komt weer in de atmosfeer terecht."  

Bron(nen): The Independent