What's in a name? Limburgse Nathalie Beer (29) overleeft aanval van grizzly: “Ik wist: dit is goed mis”

De Limburgse Nathalie Beer kreeg vorige week de schrik van haar leven toen ze oog in oog kwam te staan met een twee meter grote moeder-grizzlybeer met jongen. Het dier sprong bovenop haar, maar wonder boven wonder bleef de schade beperkt tot enkele beetwonden in haar rug. “Als ik in paniek was geraakt, was ik er nu waarschijnlijk niet meer geweest”, zegt ze tegen De Telegraaf.

Als kind verhuisde Beer (meisjesnaam Schreven) met haar ouders naar Canada, waar ze met haar familie een kraanbedrijf uitbaat in het ruige landschap rondom Elkford in British Columbia. Ze maakte ruim een week geleden een wandeling op het 95 hectare grote terrein, toen ze opeens twee berenwelpjes uit een boom zag klimmen. “Ik voelde aan mijn water dat er dan ook een moederbeer in de buurt zou zijn, dus belde ik direct met mijn man, Kristoffer”, zegt ze.

Maar het was al te laat. Toen ze zich omdraaide, zag ze een woeste mamabeer op haar afrennen, waarna het donkerbruine roofdier op haar achterste poten ging staan. „Ik denk dat het beest ruim twee meter groot was.”

Haar geweer, een .45 Colt, haperde op het moment suprême. Het was daarna te laat om de berenspray, die ze ook bij zich had, te gebruiken. De grizzlybeer sprong bovenop de vrouw, waarna Nathalie zich wijselijk liet vallen en dood speelde, naar een advies dat iedere Noord-Amerikaan kent: if it’s brown, lay down. If it’s black, fight back (houd je doodstil bij bruine beren, vecht terug tegen zwarte beren).

De passieve tactiek pakte gelukkig goed uit. Nadat de grizzly grommend een poos bovenop haar had gestaan, rende het roofdier weg. Maar niet voordat ze nog haar tanden zes centimeter diep in Nathalies rug zette. “Als waarschuwing, denk ik. Op dat moment voelde ik niets, dat zal wel door de adrenaline zijn geweest. Maar ik wist natuurlijk dat er iets goed mis was.”

Haar echtgenoot reed als de wiedeweerga naar haar toe en bracht haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, waar ze werd behandeld voor haar verwondingen.

Inmiddels is Nathalie weer veilig thuis, maar de schrik zit er nog goed in. In haar eentje naar buiten gaan, dat durft ze niet meer. “Ik heb mijn les geleerd. Voortaan ga ik alleen nog met een groep wandelen. En als ik alleen op pad ga, neem ik een quad of een auto mee. Dan kan ik snel wegkomen.”