Trude Maas, columnist van het FD is voorzitter van de Utrecht Development Board en commissaris bij diverse bedrijven. Met verbazing heb ik zitten kijken naar de mensen die zeggen ons land te gaan hervormen. Het toneelstukje doet me denken aan de ceo die mij eens met droge ogen uitlegde dat alle medewerkers op de stoelen zouden klimmen bij zijn aankondiging dat de omzet van ons bedrijf binnenkort over het miljard zou gaan.
De brave man dacht toch niet echt dat de junior programmeur in Groningen juist daarover altijd al opgewonden dromen had gehad? Hoe ver kun je van de werkvloer afstaan? Die 'leider' heeft het indertijd niet lang bij ons uitgehouden.
Dat gevoel van ernstige wereldvreemdheid bekroop me de afgelopen week opnieuw.
Maanden hebben we te horen gekregen dat er naar de kiezers geluisterd moest worden, en wel vooral naar de groep die op de Partij voor de Vrijheid gestemd had. Mensen die willen dat de dingen anders gaan in dit land.
En wat krijgen die stemmers nu voorgeschoteld? Een tamelijk voorspelbaar kaasschaafakkoord. Geschreven in de taal van de Haagse insiders. En een groep uitvoerders die op alle fronten stevig geurt naar de oude politiek.
Wat is er aan de hand? Creëert de PVV daarmee een open doel om heerlijk af te kunnen blijven geven op de Haagse spelletjes? Prijsschieten lijkt me.
En als er dan terechte kritiek komt op het gebrek aan diversiteit, qua gender, kleur, maar ook qua leeftijd en qua ervaring met meer dan tassen dragen, wordt als argument de interne cohesie genoemd. Het comfortabele 'ons soort mensen'-gevoel
lees verder in het FD