Waarom kicken we zo op dode beroemdheden?

Eerst een bekentenis: ik kijk gefascineerd naar dode beroemdheden. En er zijn er meer die dat doen. Er is zelfs een site vol met lijken van mensen die bij leven beroemd waren. Voorbeelden: Josef Stalin, Sharon Tate, Evita Peron, Marilyn Monroe, Benito Mussolini, en nog vele anderen, je kunt ze daar bekijken. Hangend aan een lantaarnpaal, zoals Mussolini, of gewoon liggend op een tafel, zoals Monroe In Amerika is kijken naar lijken deze dagen het gesprek van de dag. Acteur Gary Coleman kwam enkele weken geleden ten val in zijn huis en overleed twee dagen later in het ziekenhuis. Het blad Globe beweert nu dat iemand de acteur opzettelijk geduwd heeft en dat er dus sprake is van moord. Maar bovendien: er zijn foto's gepubliceerd van de stervende Coleman en heel Amerika heeft het er over. Wat ons brengt tot de vraag: wat is er zo interessant aan dode beroemdheden. Als u dit leest hoort u kennelijk ook tot die groep. NPR heeft een essay dat de macabere belangstelling probeert te verklaren. Die komt er op neer dat de behoefte tot identificatie, die beroemdheden beroemd maakt, zich ook uitstrekt tot na de dood. Misschien. Maar wie ook zonder te snappen waarom wat beroemde doden wil zien: ga naar celebrity.com (tweede link), daar zijn ze.

Bron(nen): De Standaard Celebrity Morgue