De
film gaat over het leven van jihadisten in Irak en Mali. Het is zware kost: Er zijn beschietingen te zien, fragmenten uit jihadistische propagandafilms en 'tirades over het afhakken van handen'. De Franse regering heeft een 18+ leeftijdsindicatie gegeven en waarschuwt kijkers. Het Franse Nationaal Centrum voor Cinematografie vindt dat de film 'de menselijke waardigheid aantast'. Voor het eerst sinds de jaren '50 heeft de Franse regering bovendien censuur toegepast door een fragment te laten verwijderen. Het gaat om de beelden van de politieagent die vorig jaar tijdens de aanslag op Charlie Hebdo werd doodgeschoten. Volgens de regering overschrijden de makers de grenzen van de journalistieke vrijheid. De film wordt maar op enkele plekken vertoond. De makers, Francois Margolin en Lemine Ould Salem, vinden de houding van de regering onbegrijpelijk: 'De jihadisten weten goed wie wij westerlingen zijn en hoe we
denken. Sommigen hebben hier gewoond. Wij wilden te weten komen wat denken. Ik vind dat mensen dat moeten weten'. In de film kom je dat ook te weten, omdat er geen gebruik gemaakt is van een voice over. Daardoor kom je erg dicht op de huid van de jihadisten te zitten. Ook stellen de makers geen kritische vragen. Volgens de makers geeft dit juist een uniek perspectief. Ze kregen bijval van filmmaker Claude Lanzmann, bekend van de documentaire . In dagblad schreef hij de film een meesterwerk te vinden. Anderen vinden dat het hier gaat om verkapte propaganda. Margolin en Salem hadden wel verwacht dat de film niet overal goed zou vallen. Bij de jihadisten bijvoorbeeld. 'Maar niet bij de Franse regering'.