De Wall Street Journal heeft een zeer leesbare reconstructie gemaakt van de 15 dagen die eindigden met de verkiezing van de Argentijnse prelaat Jorge Bergoglio tot
paus. De WSJ beschrijft hoe Bergoglio, toen hij in de economy class de lange reis naar Rome maakte verwachtte voor Pasen weer retour te gaan: hij had al een ticket. Maar het liep anders. Volgens de reconstructie was een voordracht van Bergoglio op 7 maart voor de Algemene Congregatie daarin bepalend. Tijdens die Congregatie in de dagen voorafgaand aan het conclaaf kreeg ieder van de 115 verkiesbare mannen kort het woord. Op 7 maart was het de beurt aan Bergoglio en hij gebruikte zijn 4 minuten voor een toespraakje dat veel indruk maakte. Hij sprak niet over binnenkerkelijke kwesties of theologische aangelegenheden. Hij sprak over de vraag hoe de kerk weer relevant kan worden voor de wereld. Dat de kerk moet ophouden naar de eigen navel te staren en zich moet richten op de problemen van de mensen. Van de armen vooral. Hij zei in zijn 4 minuten het soort dingen dat hij sinds zijn aantreden tot paus voortdurend zegt. Dat het gaat om de armen, om het milieu, om nederigheid. Volgens de WSJ opende het toespraakje de ogen van zijn collega's voor zijn kandidatuur. Niet iemand van een van de vleugels, niet iemand die zich wil richten op de interne kerkzaken, maar een kandidaat-paus met een woord voor de wereld. Weliswaar te oud (76) en niet erg gezond, maar wel daadkrachtig en zelfbewust. Het gaf de doorslag. Het retourticket zal nooit worden gebruikt. Bergoglio werd Franciscus.