Valentijnskaarten hadden in de 19e eeuw soms een gemeen toontje. De sarcastische en zure onderschriften van de Vinegar Valentines betroffen meestal een bepaalde karaktertrek of eigenschap van degene die hem mocht ontvangen: ‘Kakel kakel heel de tijd, geen gedachte wordt er aan gewijd’. Een kaart uit 1817 toont een kromgebogen man met het onderschrift: ‘Uw kromme rug is alleen geschikt om, net als een ezel, last te sjouwen, waren alle mannen als u, dan zou ik liever doodgaan dan trouwen.'
De azijnvalentijnskaarten werden anoniem verzonden en de ontstelde ontvanger moest óók nog eens de porto betalen. Het leidde soms tot klachten aan de postbesteller, maar het kwam ook voor dat het postkantoor kaarten confisqueerde die te erg waren om bezorgen. De gewoonte om dit soort kaarten te sturen heeft tot halverwege de vorige eeuw geduurd. Er bestaan ook exemplaren uit de jaren veertig en vijftig. Zoals: Wanhoop nooit op Valentijnsdag. Je hebt er genoeg over gedroomd, dat er voor jou ook een man is. Maar ik zie niet hoe dat gaat lukken, met zo’n rare kanis.
Voor meer azijnvalentijnskaarten zie
overgangstergirls