Bij eenzaamheid denken we toch vooral aan oude mensen in een bejaardenhuis die wachten tot hun kinderen weer eens een uurtje op bezoek komen. Maar gek genoeg voelen die mensen zich vermoedelijk minder eenzaam dan jij. De definitie van eenzaamheid is de discrepantie tussen het gewenste sociale contact en het werkelijke contact. Eenzaamheid is zo'n belangrijk onderwerp, omdat het onze geestelijke en lichamelijke gezondheid verslechtert en onze levensverwachting zelfs verlaagt. Uit onder 16.000 mensen blijkt nu dat eenzaamheid niet toeneemt met de jaren, maar een piek kent bij volwassenen onder de 30. Daarna nemen gevoelens van eenzaamheid af tot mensen in de tachtig zijn. Dan is men ongeveer even eenzaam als twintigers. Bij de tachtigers wordt de eenzaamheid veroorzaakt door het ontbreken van een partner en door fysieke ongemakken. Het is dus niet eens het gebrek aan sociale contacten op zich dat voor eenzaamheid zorgt. Een verklaring ligt voor de hand: twintigers leven vaak alleen en hebben een grote behoefte aan vertier. Daarvoor moeten ze steeds bij hun vrienden aankloppen. Als je een gezin hebt waar je deel van uitmaakt, heb je altijd mensen om je heen. Bovendien vind je het steeds fijner worden om je vermaak binnenshuis te zoeken.
Bron(nen): Psychology Today