Wanneer is de honger van 'GOAT of tennis' Djokovic gestild? “Ik wil nog meer geschiedenis schrijven”

Novak Djokovic (37) heeft onlangs dat ene ontbrekende stukje in zijn carrièrepuzzel ingevuld door olympisch goud te winnen. Gisteren kon hij door zijn 78ste winst op het centercourt van de US Open weer een record toevoegen aan zijn indrukwekkende palmares. Maar met een kast vol trofeeën en records rijst nu de vraag: wat heeft de tennislegende nog voor zichzelf in petto?

Drie weken na zijn glorieuze overwinning in Parijs poseert Djokovic nu ook trots met zijn felbegeerde gouden medaille in New York. Jarenlang leek olympisch goud voor hem onbereikbaar, maar uitgerekend op zijn 37ste, in wat statistisch gezien een van zijn mindere tennisjaren is en terwijl de nieuwe lichting ijzersterk speelt, lukte het hem toch. Met een dubbele 7-6 overwinning op Carlos Alcaraz op het centercourt van Roland Garros schreef hij geschiedenis, schrijft Het Parool.

"Toen ik de Servische vlag vasthield en ons volkslied klonk, voelde ik de meest intense emoties die ik ooit op de baan heb ervaren", zei Djokovic tijdens de persconferentie voorafgaand aan de US Open. "Het was mijn beste prestatie en mooiste hoogtepunt. Ik heb hartverscheurende nederlagen geleden op de Spelen en moest hard vechten voor dat goud. De manier waarop het uiteindelijk lukte, met mijn vrouw en kinderen op de tribune en heel Servië voor de tv, was een droomscenario. Tot dat moment was het dragen van de Servische vlag bij de openingsceremonie van de Spelen in Londen 2012 mijn beste gevoel. Mooier dan alle grandslam-overwinningen. En toen kwam Parijs."

Nu de 'GOAT of tennis' (Greatest Of All Time) eindelijk die olympische missie heeft voltooid, dringt de logische vraag zich op: wat nu? Voor iemand die altijd duidelijke doelen voor ogen heeft gehad, moet het moeilijk zijn om nieuwe motivatie te vinden. Hij wilde de meeste grand slams winnen—dat is gelukt, met 24 titels. En ook het record van de meeste weken op nummer 1 (428 weken) heeft hij op zijn naam staan. Dus wat valt er nog te wensen?

"Mijn mindset is niet veranderd, ik voel de drive nog steeds. Ik wil nog meer geschiedenis schrijven, plezier hebben en jonge mensen inspireren om te gaan tennissen of naar tennis te kijken. De grand slams zijn de pilaren van de sport; als je daar niet enthousiast van wordt, dan wordt het lastig. Het leeftijdsverschil met de jongere generatie groeit, maar dat ervaar ik niet zo. Ik voel me nog goed en koester het feit dat ik nog deel uitmaak van de tour. Hier in New York, in het grootste tennisstadion ter wereld, kan ik niet wachten om maandag tijdens de avondsessie te spelen en weer die onvergelijkbare energie te voelen.” En wist Djokovic trouwens dat er sinds 2008 geen man in geslaagd is om zijn titel in New York te verdedigen? "Hopelijk verandert dat dit jaar," zegt hij met een glimlach.

Naarmate zijn carrière de herfst nadert, voelt Djokovic steeds meer de verantwoordelijkheid om de belangen van zijn collega-tennissers te behartigen. Als mede-oprichter van de Professional Tennis Players Association in 2019 is hij vastberaden om de 'stem van het tennis' te zijn, zeker nu de sport opgeschrikt is door de positieve dopingtests van Jannik Sinner, de nummer één van de wereld. Hoewel Sinner geen straf krijgt, omdat hij aannemelijk kon maken dat het verboden middel via een wondspray van zijn masseur in zijn lichaam terechtkwam, is er veel kritiek op de snelheid en transparantie van de afhandeling.

Djokovic snapt die zorgen. "Wij zijn altijd voor eerlijke, duidelijke en gestandaardiseerde protocollen. Er is nu geen consistentie. Ik begrijp het sentiment van spelers die zich afvragen of ze dezelfde behandeling zouden krijgen, of de uitkomst hetzelfde zou zijn, of dat het gaat om geld en of je een goed advocatenkantoor kan betalen. We moeten dit voorval goed onderzoeken, hopelijk leren de bonden hiervan. Elke speler moet dezelfde behandeling krijgen."