Kleine dieren leven in slowmotion wereld

Een hondenjaar is vermoedelijk gelijk aan zeven mensenjaren, maar voelt één jaar dan ook echt als zeven jaar voor een hond? Er zijn aanwijzingen dat verschillende diersoorten tijd inderdaad anders ervaren. Uit een recente studie in Animal Behavior blijkt dat het lichaamsgewicht en de stofwisseling bepalen hoe dieren tijd waarnemen. Voor dit onderzoek gebruikten de wetenschappers de gegevens uit eerdere experimenten waarbij de verwerkingssnelheid van visuele informatie bij gewervelde dieren werd gemeten. Zo omvatte het onderzoek 34 gewervelde diersoorten, waaronder hagedissen, vogels, vissen en zoogdieren. De tijdwaarneming van dieren is afhankelijk van de snelheid waarmee het zenuwstelsel sensorische gegevens verwerkt. Om dit vermogen te testen, kregen de dieren een snel knipperend licht te zien. Als het licht snel genoeg knippert, dan observeren dieren (en mensen) het als één constante lichtstraal. Het gedrag van de dieren of de hersenactiviteit toont aan tot op welke frequentie het knipperende licht wordt waargenomen. Een hogere knipper frequentie betekent in dit geval een fijnere tijdresolutie. Of met andere woorden: woorden, bewegingen en gebeurtenissen spelen zich in een trager tempo af. Denk bijvoorbeeld aan een slow motion scene uit een actiefilm. Uit het onderzoek bleek ook dat dieren met een hoge knipperfrequentie en fijne tijdresolutie overal het algemeen de neiging hadden om kleiner te zijn en over een snellere stofwisseling te beschikken. Deze bevindingen tonen aan dat de verschillen tussen de tijdservaring van bijvoorbeeld een olifant en een muis niet willekeurig zijn ontstaan, maar deze voortkomen uit een interactie met de directe omgeving; er bestaat een koppeling tussen de tijdsbeleving en de lichaamsbouw van een dier. Het lijkt er dus op dat één jaar dus inderdaad langer duurt voor een hond, maar waarschijnlijk niet met een factor zeven. Honden nemen visuele informatie minstens 25 procent sneller op dan mensen en dit zorgt er bijvoorbeeld voor dat een tv-show niets meer dan een reeks flikkerende beelden is voor een hond.

Bron(nen): Scientific American