Thijz neemt de botte bijl ter hand en verstoort ruw het Franse campingsprookje van Yvonne, die verbijsterd achterblijft. Wie ook haar ogen en oren niet kan geloven is Suzanne: in Schotland komt een wel heel bijzonder exemplaar het jachthuis binnen.
Thijz heeft bindingsangst in optima forma. Waar het bij Mike meer theater lijkt, is de arme campingbaas echt bang voor de liefde. "Het kost me twee jaar om weer tot mezelf te komen als dit misgaat." Tegen Yvonne heeft ie het over te grote verschillen. "Maar als ik dan vraag wat die zijn, komt hij met onbenullige voorbeelden."
Thijz weet niet waar hij het zoeken moet. Hij bakt met zijn trouwe, maar ongewassen lobbes een stapel frikadellen waar je een hele voetbalkantine blij mee kunt maken, maar waar moet je er op een druilerige, verlaten camping mee naar toe? Alle leven lijkt uit hem te zijn verdwenen. Hij reageert lauw - en toch weer onbeschoft - op Yvonnes voorstel om er met de camper vandoor te gaan. Haar uitgestoken hand laat hij onaangeroerd op tafel liggen. Kan Yvonne écht uit de voeten met de gebruiksaanwijzing van de complexe kunstenaar?
Bij Albert ondergaat de zachtaardige Monique - inderdaad net die blonde van Abba - een kruisverhoor van Debbie, die zich van haar bitchy kant laat zien. "Je gaat niet alleen voor het geile kasteel?" vraagt ze op de vrouw af. Dat soort dingen mag je alleen maar denken, maar ja, het blijft bijzonder dat Albert - toch niet moeders mooiste - zulke knappe en veel jongere vrouwen op bezoek krijgt.
Maar hoe mooi, interessant en intelligent ze soms ook zijn, Albert heeft zijn hart verloren aan Joyce, toch niet bepaald the brightest crayon in the pack, zoals de Engelsen zeggen. En dus valt het doek voor Monique, die hij het liefst nog een paar dagen aan het lijntje had gehouden.
Monique zag het niet aankomen. Ze blijkt toch iets minder toegeeflijk dan ze eerder liet doorschemeren. "Dat had hij wel wat eerder kunnen zeggen, dan had ik me de moeite kunnen besparen." Ze blijft nog een avond, maar de sfeer is flink bekoeld. "We hebben elkaar weinig meer te vertellen, een beetje over het eten. We zullen het straks wel over het weer gaan hebben", klinkt het vinnig.
Maar lang niet zo vinnig als wat er bij Robert-Jan zijn résidence op komt rijden. Iedereen - Suzanne inclusief - denkt dat we nu toch echt met een actrice te maken hebben. "Ik dacht dat er een filmster kwam aanlopen en dat het gespeeld was", giert ze van het lachen. RJ heeft het over "een pittige dame, een challenge".
Esther zet haar act door, die bovendien doorspekt is van vileine opmerkingen richting Suzanne. "Och kind, die hakjes van je waar je hier helemaal niet op kunt lopen." Het zijn juist die kittige rode hakken waar Robert-Jan die ochtend nog van was gecharmeerd. Bovendien hebben ze al gezoend dus even dimmen Esther. Uiteraard haalt ze haar kakkineuze neusje op voor de witte wijn die op tafel komt. Maar ze doet het ermee. "De sfeer is plezierig." Daar denkt Suzanne heel anders over. Die voelt zich met de minuut ongemakkelijker. Wel leuk gecast door de redactie, zo op het eind nog even de allergekste van het stel.