B&B Vol liefde: Albert doet wel heel vreemd en Mike is Noor alweer vergeten

Of het wel gezond is wat er tussen Albert en Joyce speelt, beginnen we ons zo langzamerhand af te vragen. Mike blijkt ook te kunnen lachen nu de bijzondere Kia is aangekomen. Noor lijkt zelfs alweer bijna vergeten. 

Maar eerst even naar Frankrijk, waar het Anja toch niet echt meezit met haar baardmannen. Met Gerard verloopt het zo moeizaam dat je hoopt dat iemand hen uit hun lijden komt verlossen. Anja zegt alle tijd van de wereld te hebben, maar voor de mannen is haar geduld op aan het raken. Ja hoeveel pijnlijke stiltes en gebrek aan belangstelling kan een mens verdragen? Gerard begint haar wat dat betreft ook alweer danig te ergeren. Maar of het met Peter wel gaat lukken? Hij wil zo graag en Anja - "hij leest mij zo goed" - zou ook zo graag willen dat de ouwe zeebonk haar droomman is. Toch spatten de vonken er niet van af.

Arno is eigenlijk nog best schappelijk. Ondanks de foute grappen en tenenkrommende opmerkingen wil hij Simon toch echt een kans geven 'al blijft hij de geforceerdheid voelen'.  Nou wij ook hoor, Arno. Dapper dat je toch nog met Simon naar de plantenmarkt gaat. En blijft lachen als Simon zegt dat hij geen - letterlijke - groene vingers heeft. Met de flauwe metafoor over een kasteel, een ridder en een slotgracht, die omhoog moet, scoort de leraar ook al geen voldoende. Pluspunt: Simon voelt zelf ook aan dat hij een soort reserve is. Arno grijpt het moment met beide handen aan: "Ik ben een gevoelsmens en ik voel hem niet." Simon kan het niet laten, als Gloria Gaynor-fan: "Ik ben niet zijn ridder, maar I will survive."

Op het Spaanse kasteel gedraagt Albert zich ook niet bepaald als een ridder. Hij is 'een pappie' voor Joyce, die nog net niet haar duim in haar mond stopt. "Ik wil naar huis, naar mijn moeder", klinkt het met een kinderstemmetje. "Ik werd vanmorgen wakker en toen moest ik heel erg huilen." Als een strenge vader spreekt Albert haar toe: je moet naar je moeder. "Mag het?" vraagt Joyce. "Ik heb alleen nog maar mijn mammie." Albert vaderlijk: "En je hebt mij nou hopelijk." Zelf zegt hij: "Ik ben verliefd geworden op een puppie." De vrouw is 52. Alice heeft het allang gezien. Hier wil ze niets mee te maken hebben. "Hij heeft bepaalde karaktereigenschappen waar ik gewoon niet mee om kan gaan." Snappen we Alice.

Het wordt nog vreemder als Albert zijn vadergevoelens plots niet meer kan onderdrukken en naar Nederland vertrekt om zijn kinderen te zien. Midden in de opnames van een tv-programma, terwijl er net een nieuwe vrouw aankomt. Kan dat zomaar? Het is ronduit onbeschoft richting Sandra. Zij moet zich dagenlang in haar eentje vermaken. Ook opmerkelijk: Albert vertelt niet volmondig tegen haar dat hij verliefd is op Joyce. De 57-jarige brunette is namelijk ook wel interessant. En voor Albert is het tenslotte nog steeds carnaval. 

We zien - godzijdank - een andere kant van Mike. Na nog een kort inkijkje in het complexe gevoelsleven van de Nederlandse Spanjaard, komt gelukkig de nuchtere Kia uit Finland binnen. Een verfrissende verschijning en een heel ander type dan de blonde surfbabes waar Mike normaal zijn oog op laat vallen. Maar ze doet hem goed. Tijdens een tochtje door de regen naar de supermarkt zingt en huppelt de surfgod uit Blanes er zelfs bij. "Ik heb het gevoel dat ik haar al veel langer ken. Het loopt zo soepel", vindt Mike. Kia lijkt inderdaad wel een stuk makkelijker in de omgang dan de gecompliceerde Noor. Misschien is dat precies wat Mike nodig heeft: een no-nonsense type dat hem opvrolijkt in plaats van meepruilt.