Winter Vol liefde: niet vaak was iemand zo blij met de trein naar Nederland

dinsdag, 04 februari 2025 om 22:10

De laatste aflevering, en wat een romantiek, bij de een is het wat geloofwaardiger dan bij de ander, maar toch, de rozenblaadjes dwarrelen nog net niet door het beeld.

Hoogtepunt is natuurlijk dat gekke koppeltje in de Pyreneeën, waar vooraf waarschijnlijk niemand zijn geld op had ingezet. Niet voor niets kwam Bart als eerste. De meest kansrijke zien we meestal pas op het eind verschijnen. Zo was de klimaatactiviste Judiths favoriet. Maar niets of niemand bleek bestand tegen de Rotterdamse charme van Bart. Het zijn niet alleen zijn droge oneliners - "lachen is gezond" - , maar ook zijn romantische gebaren. Even dat muziekje in de hooiberg samen, een aai over Judiths rug, en naar verluidt wilde nachten. Het eindigt met een zoen en de vraag: hebben we nu verkering? Bart reageert, zoals alleen Bart dat kan: "Ja, is het nu aan? Mag ik nu met je lopen?" Dan in de camera: "Ik heb verkering man en ze mogen het weten ook." En zo strijkt een Rotterdamse timmerman neer op het boerderijtje van een idealistische juriste ergens op een berg in Frankrijk. Om nooit meer weg te gaan.

Hoe anders is het bij Adriënne en Frits, die elkaar overduidelijk geweldig vinden. Een wegvliegende champagnekurk is al reden voor het olijke duo om dubbel te liggen van het lachen. Adriënne voelt zelfs "beginnende kriebeltjes". En toch: ze stuurt de Fritzbox naar huis om hem "een keer in Nederland te gaan ontmoeten". Nou nou nou, pas op dat je niet te hard van stapel loopt.

In een fles plassen

Willem doet bij Jan nog een vreemde ontboezeming: hij plast 's nachts in een fles om Jan en zijn hond niet wakker te maken, zegt hij zelf. Maar heeft-ie niet gewoon een zwakke blaas, zoals ook Jan suggereert, als Willem opbiecht ook een plasfles in de auto te hebben liggen. En waarom vertel je dit? Het tweetal wil elkaar zeker weer zien, maar Jan lijkt enthousiaster dan Willem. Die wil vooral "even verder kijken en elkaar beter leren kennen". En sieraden uit Bali verkopen natuurlijk. Of is dat te cynisch? Hij lijkt een traantje weg te pinken bij het afscheid.

Het ziet er haast nog geloofwaardiger uit dan bij Jorik en Lana. Zij zegt dat ze wel iets meer van Jorik wil dan een handje op haar rug. Soms wil ze het ook gewoon horen. "En dan denk ik: vraag ik dan te veel, maar dat denk ik niet." Nee hoor, Lana, je vraagt zeker niet te veel. Jorik is gewoon een saaie hork, die het liefst over zichzelf praat. Hij begint wéér over hoe zwaar hij het vindt en dat hij uit zijn comfortzone moet. Je kunt ook te veel over je gevoelens praten, blijkt nu. Lana maakt duidelijk dat ze zo niet naar Oostenrijk gaat verhuizen. "Dan moet er nog wel even iets gebeuren." Nou dat gebeurt in ieder geval niet op het treinstation. Daar ontspint zich een ongemakkelijke scène, waarbij je als kijker vooral denkt: laat alsjeblieft die trein snel komen. En Lana: stap in en kom nooit meer terug. Er lopen op die filmacademie echt leukere types rond.