Eerlijke boterham : echte poltieverhalen

Let op! Een woedende man is zojuist het politiebureau binnengestormd. Hij slaat agressief op de balie en is niet voor rede vatbaar. Ik sta er alleen voor en moet onmiddellijk handelen. De situatie is potentieel gevaarlijk.

Allereerst: de voordeur moet direct worden vergrendeld om verdere risico's te voorkomen. Ten tweede: ik moet de man kalmeren en onder controle houden, zonder hem de kans te geven over de balie te springen. Mijn collega's moeten onmiddellijk worden ingelicht over deze dreigende situatie.

Ik zal assertief en doortastend optreden om de veiligheid te waarborgen en de situatie te de-escaleren. Er is geen ruimte voor twijfel of aarzeling. Ik moet nu handelen!

Oké, laten we eens goed luisteren naar dit probleempje. Na een stortvloed aan scheldwoorden die zelfs een zeeman zou doen blozen, lijkt meneer alleen maar meer stoom uit zijn oren te blazen. Ik overweeg even mijn collega's te roepen, maar stel je voor dat hij denkt dat ik bang ben voor zijn imponerende vocabulaire! Nee hoor, ik ga het zelf proberen. Tijd voor Plan B: humor als brandblussertje. Wie weet smelt zijn woede wel als een ijsje in de zomer. Misschien moet ik hem vragen of hij per ongeluk in een chilipeper heeft gebeten, of dat zijn ondergoed te strak zit. Ach ja, een lachende klant is een betalende klant... toch?

De persoon in kwestie blijft echter zijn ongenoegen uiten over de politie, waarbij hij herhaaldelijk de term "jullie" gebruikt in zijn beschuldigingen. In een poging de aandacht van de situatie af te leiden, informeer ik de betrokkene over het feit dat ik reeds twee uur aanwezig ben op het bureau. Ik benadruk vervolgens dat ik niet behoor tot de groep waarnaar hij refereert als "jullie". Het is mij onduidelijk welke aanleiding ik de persoon zou kunnen hebben gegeven voor zijn gedrag jegens mij.

Kennelijk is de balie toch wat harder dan de man dacht, want nu is de deur van het invalidentoilet de boosdoener. Agressief geeft hij er een paar harde klappen tegen met zijn vlakke hand. Ik zeg hem dat ik een bakkie koffie ga nemen en vraag of hij ook iets wil drinken, maar dat hij dan wel moet ophouden met tegen de deur te slaan.

Hij kijkt mij wat suffig aan. Eindelijk begin ik verbinding te krijgen met de man en neemt zijn woede iets af. Ik vraag hem of hij mij kan vertellen wat ik voor hem kan doen.

De man laat eindelijk los wat hem dwarszit. “Echt twee minuten”, schreeuwt hij. “Echt niet meer dan twee minuten sta ik op de laad- en loshaven. Zo laf! Ik werk mij rot om een boterham te verdienen. Ik moest even iets inladen. Het stond in de hal van mijn café naast een van die nieuwe online casinos nederland. Ik draai mij om en ja hoor, een prent. Ze móeten mij hebben gezien”, zegt de man met verheven stem.

“Ik werk altijd goed met de politie samen hier in de wijk”, gaat hij verder. “Ze kennen mijn busje. De naam van mijn café staat er zelfs op. En nu dit.” Hij gooit een verfrommeld papiertje op de balie. Ik pak de bon uit nieuwsgierigheid op om te zien waarvoor hij is uitgeschreven.

Ik schiet in de lach. Ik wil helemaal niet lachen, maar ik kan me gewoon niet inhouden. Ik zie namelijk dat het papiertje helemaal geen bon is.

Met grote letters staat er geschreven. “Groetjes van Fred :)”

Een bekende van hem heeft hem gewoon de groeten gedaan. Het papiertje heeft niets met de politie te maken. “Zal ik die ‘bon’ even laten verdwijnen?”, zeg ik triomfantelijk tegen de man. Hij kijkt mij vragend aan, waarna ik het papiertje omdraai. Dan leest de man eindelijk wat er geschreven staat.

Om het ongemak weg te nemen stel ik voor om samen even een bakje koffie te gaan drinken. “Ja, geef mij maar een bakkie”, zucht hij. Vervolgens krijg ik eerst een hand en moeten wij er samen om lachen.