Haaretz: In Gaza verloor Israël wat overbleef van zijn menselijkheid

De Israëlische krant Haaretz is de stem van Israëliërs die zich schamen. In een commentaar:

Het geschreeuw steeg de lucht in. Zijn moeder hoorde ze. Ze zal ze nooit vergeten. Een angstaanjagende, goed getrainde hond scheurde in het vlees van haar 25-jarige zoon, die het syndroom van Down had. De hond scheurde en scheurde en ze kon hem niet redden. De soldaten dreven de moeder met geweld het huis uit (een woordvoerder van de IDF, die zijn gevoel voor humor zelfs in oorlogstijd niet heeft verloren, zei dat ze de familie "smeekten" om te vertrekken), en ze werd gedwongen om haar zoon aan zijn geschreeuw over te laten.

De soldaten beloofden een dokter te bellen, maar dat was het laatste waar ze aan dachten. Ze belden geen dokter, zelfs geen hospik. Ze vertrokken, Mohammed Bhar achterlatend om dood te bloeden. Er ging een week voorbij voordat de familie naar huis kon gaan om te zien wat er met hun geliefde was gebeurd. Ze vonden zijn rottende lichaam.

Niemand weet hoe lang het duurde voordat hij stierf, hoe verschrikkelijk zijn kwellingen waren en wat er door zijn gehandicapte geest ging. Iemand zei dat voordat de hond hem aanviel, Mohammed hem probeerde te aaien. Wat weet hij ervan. De hondengeleiders, blijkbaar soldaten van de geprezen Oketz eenheid, die emotionele, goed gepubliceerde begrafenisceremonies houdt voor elke hond die gedood is in de strijd, lieten Mohammed achter om te sterven. Ze hoorden zijn geschreeuw en staken geen vinger uit.

Israëliërs werden verondersteld Mohammed's geschreeuw ook te horen. Een week geleden publiceerde de website Sicha Mekomit (Lokale Oproep) het verhaal, dat verscheen op de nieuwssite Middle East Eye. Haaretz publiceerde het maandag. De woordvoerder van de IDF bevestigde alle details. Hij sprak over een raket die een tank raakte, waardoor het medische team een jongeman niet kon behandelen die door soldaten met een hond was aangevallen. Waarom stopten ze de hond niet op een bepaald moment en waarom lieten ze Mohammed in de steek? Dit zijn geen vragen die in Israël worden gesteld, hij was een Palestijn. Het verhaal stond op de pagina's van Haaretz en Sicha Mekomit. De BBC berichtte er ook over. Mensen in het Verenigd Koninkrijk waren er misschien meer door geschokt, dat zijn antisemieten.

Ik vertelde Israëli's over de tragedie van een Gazaanse vrouw. Het publiek was geschokt

Israël verliest wat er nog over is van zijn menselijkheid. Een van de ergste dingen die 7 oktober ons heeft aangedaan is het definitieve verlies van onze menselijkheid. Het is twijfelachtig of de schade omkeerbaar is. Vanaf nu tellen alleen nog Joodse levens. Vanaf nu kunnen we alles doen tegen Palestijnen. Zelfs honden op mensen met speciale behoeften afsturen. Val ons niet lastig met onze wreedheden, wij zijn druk bezig ons eindeloos te wentelen in de wreedheden van 7 oktober die tegen ons, en alleen tegen hen, zijn begaan. Van hen mogen we alles doen.

In Sde Teiman worden ledematen van Palestijnse gevangenen op bijna industriële wijze geamputeerd. Dat is wat er gebeurt als mensen maandenlang zonder ophouden geboeid worden. Jonge mannen die sterven door marteling of door gebrek aan medische zorg is routine geworden. Volgens een onderzoeksrapport van CNN in mei worden sommige gedetineerden gevoed door rietjes en wentelen ze zich in hun luiers. Soms worden er 's nachts honden op ze losgelaten om ze te "fouilleren".

Als het Openbaar Comité tegen Martelen in Israël er niet was geweest, zou daar in dit land geen protest tegen zijn. Israël, dat 25 jaar geleden geschokt was door een CBS documentaire over soldaten die ledematen van Palestijnen met stenen braken op een berghelling bij Nablus, wil er niet eens meer over horen. Iedereen die er melding van maakt is een antisemiet.

Adolf Eichmann werd tot zijn proces in Israël vastgehouden. Israël behandelde hem humaan. Niemand dacht eraan om hem maandenlang te boeien of te blinddoeken. Ze stuurden 's nachts ook geen honden op hem af. Zijn foto's uit de gevangenis weerspiegelden het gezicht van Israël toen. De foto's uit Sde Teiman weerspiegelen het gezicht van Israël nu.

"Het gezicht van een generatie is als het gezicht van een hond," zegt de Misjna, en dit is nog nooit zo accuraat geweest als bij het beschrijven van het gezicht van de staat Israël vandaag. De generatie is onze generatie, en de hond is de hond die de soldaten hebben losgelaten op Mohammed Bhar, een jonge man met speciale behoeften uit Shujaijeh. Vervolgens lieten ze hem sterven in doodsangst, wat het hart van bijna niemand in Israël in 2024 raakte.