41-jarige alcoholist koos voor euthanasie: Wat dreef hem tot zijn daad?

De 41-jarige Mark Langedijk pleegde een jaar geleden euthanasie vanwege zijn alcoholverslaving. Internationaal ontstond daar veel ophef over. Zijn broer, journalist Marcel Langedijk, heeft nu een boek geschreven over het drama. "Ik ben niet een vaandrager voor euthanasie geworden", zegt Langedijk in Volkskrant Magazine. "Elk geval is anders. Maar de keus moet er zijn. Het leven is geen verplichting. Als iemand zo stuk gaat, wie zijn jij en ik dan om te zeggen: je moet dóór." Zijn broer koos in juli vorig jaar zelf voor de dood na een jarenlange hopeloze alcoholverslaving. Hij liet twee kinderen achter. Mark werd in de acht jaar dat hij zwaar alcoholist was 21 keer opgenomen in afkickklinieken en ziekenhuizen, vertelt Langedijk. Hij geloofde niet meer in een goede afloop. Hij haatte zijn rottige leven dat bestond uit drinken, drinken en drinken om geen pijn te hoeven lijden. De levensloop van Mark is bijzonder. Hij leidt lange tijd een keurig leven in het oosten van het land met een vrouw, twee kinderen en een eigen zaak voor gehoortoestellen. Hij heeft een groot huis met sauna en een dure auto. Langedijk schrijft daarover: "Succes was een keuze, dat gevoel. Ja, jongens, kijk Mark eens gaan. Ondertussen ging Mark zelf kapot van de stress." Achteraf zag Langedijk wel dat zijn broer onzeker was, angstig en perfectionistisch. "Hij volgde de gebaande paden. Hij had graag iets creatiefs gedaan, maar hij ging gewoon naar de mts in de buurt en daarna naar de hts, maar die maakte hij niet af. Hij werd audicien, trouwde, werkte een paar jaar voor een baas, begon daarna met een compagnon een eigen zaak in hoortoestellen. Ik dacht: jezus, hoortoestellen, volgens mij heb jij veel grotere dromen. We hebben samen een paar keer een reisje gemaakt, naar Barcelona, een keer naar New York, en dan was hij zo opgelucht, zo vrolijk, alsof hij blij was even uit het keurslijf te zijn. Maar ik denk dat hij er niet uit durfde te stappen." Mark begon meer en meer te drinken. "Hij heeft lang verborgen weten te houden dat hij dronk, van die halve-literblikken bier met 12 procent alcohol, weet ik nu, vijf op een dag minstens. Deed-ie stiekem. Hij schaamde zich ervoor." Het drankgebruik liep uit de hand. Hij kreeg ongelukken, werd eens door een buurman bewusteloos tussen twee geparkeerde auto's gevonden. Zijn vrouw trok het niet langer, de omgeving begon ook iets te vermoeden. Mark besloot zich te laten opnemen in een afkickkliniek. Toen hij zes weken later thuiskwam, begon hij vrijwel direct weer te drinken. Uiteindelijk gaat zijn vrouw bij hem weg en bezoekt Mark in acht jaar tijd 21 keer een afkickkliniek. Hij takelt lichamelijk af, belandt in steeds kleinere appartementjes en vereenzaamt. Een maand voor zijn dood vertelde hij dat hij euthanasie wilde. Zijn familie schrok. "Maar we zagen dat dit was wat Mark wilde. En we waren hier al acht jaar mee bezig, dat moet je je wel realiseren. Altijd problemen, altijd gedoe, altijd zorgen over Mark, ik kon geen telefoongesprek met mijn ouders voeren of het ging over hem. Ik geloofde er eerlijk gezegd ook niet meer in dat het goed met hem zou komen." Na een jaar lang gesprekken met psychologen, psychiaters en zijn huisarts over zijn ondraaglijk lijden, is het zover. Mark is tot nog toe een van de weinigen die in Nederland euthanasie heeft gekregen wegens alcoholisme en het lijden dat daarmee gepaard gaat.

Bron(nen): Volkskrant Magazine