Sommige ouders (veel ouders eigenlijk) houden zoveel van hun kinderen dat die er ziek van worden en eindigen bij de therapeut. Psychiater Lori Gottlieb beschrijft in The Atlantic hoe haar dagen steeds meer gevuld raken met patiënten die niet vertellen over hun verschrikkelijke jeugd, met mishandeling, verwaarlozing & slaag, maar die depressief zijn terwijl hun jeugd juist werd getekend door ouders die maar met een ding bezig waren: het geluk van hun Pietje of Marietje.
De theorie van Gottlieb voor deze instorting van kinderen die gelukkig moesten worden is simpel. Die liefhebbende ouders wilden niet dat hun kind door tegenslag werd getroffen en effenden dus de weg door het leven. Losten problemen op voor hun kind, kochten tegenslagen af, hielden hen tot iedere prijs gelukkig en tevreden. En zo wordt die kinderen in hun leerjaren de kans ontnomen te ontdekken dat het leven niet altijd een pretje is en kunnen ze ook niet leren om te gaan met tegenslagen en moeilijkheden. En als ze volwassen zijn komen ze in aanraking met een leven dat een stuk minder leuk is dan waarop ze waren voorbereid. En zo leidt die goedbedoelde zorg tot levenslang verdriet.