Interwiew Thé Lau: "Het is niet voor niets geweest"

‘Nog één of twee van zulke gesprekken en ze kunnen me na afloop direct naar het kerkhof brengen. Maar wat vond ik het leuk. Sorry voor de drankrekening.’ Humo interviewde Thé Lau en de zieke musicus werd daarvan moe en blij. Het is een mooi interview in zijn stamcafé in een Amsterdamse volksbuurt. Citaten:

‘Ik voel me prima, maar verder ben ik erin geslaagd iets aan te nemen wat men een zen-attitude zou kunnen noemen. En ik blijf aan de slag, dat helpt.’

"Toen ik vooraan de 30 was, heb ik een periode beleefd van heel veel onenightstands, en eigenlijk vond ik die nooit leuk. De verovering in het café is nog wel leuk, maar dan beland je bij iemand thuis en is het toch niet helemaal zoals je je had voorgesteld. Wat Robbie en ik gemeen hebben: we kunnen ons niet overgeven. Dat is het, denk ik. En als hij het wel doet, laat het hem een beetje onrustig achter. Bij een optreden kan ik me wel overgeven, maar bij seks alleen maar aan iemand met wie ik heel vertrouwd ben. Met een wildvreemde seks hebben vind ik vooral raar" "Ik heb nooit echt begrepen waarom creativiteit en zelfdestructie samen horen. ’t Heeft me wel altijd geboeid, al was het omdat ik het zelf ook wel ken. Maar er precies de vinger op leggen is me nooit gelukt."
"Als ik heel eerlijk ben: mijn werk is even belangrijk als wat dan ook. Als ik een plaat aan het maken ben, is dat het belangrijkste wat er is en moet echt alles daarvoor wijken. Om echt goeie dingen te maken heb je die eigenschap nodig, denk ik. Het valt niet aan te leren, je moet het in je hebben. Ook in het tennis hebben topspelers manieren om tijdens een match wat ze noemen in the zone te raken, en in de jazz zie je een soortgelijke concentratie bij bijvoorbeeld Miles Davis. De mindere goden hebben dat niet."
"Ik was dol op Bram Vermeulen, al had ik tijdens onze samenwerking elke dag wel een keer ruzie met ’m – maar dat waren van die ruzies die vijf minuten later weer helemaal vergeten waren. Toen Neerlands Hoop gesplit was, heb ik een poosje met het idee gespeeld om Bram te vragen samen een band te beginnen. Maar dat heb ik niet gedaan, uit de waarschijnlijk niet helemaal ongegronde vrees totaal overpowerd te worden. Bram was een wervelwind, een man naar mijn hart. Hij heeft zeker ook een rol gespeeld bij mijn keuze voor het Nederlands, al was de tekstschrijver van Neerlands Hoop indertijd wel Freek."

"Freek heeft de solidariteit van een kerkrat. En hij houdt van amok. John Cleese zonder humor. Hij heeft een keer over mij gezegd dat ik zonder hem helemaal niets was geweest. En zo nog een paar dingen. Maar op het moment dat ik ziek was, zat hij wel op me te jagen: ik moest mee naar allerlei projecten van ’m. Nee, ik heb niet zo’n sympathie voor Freek, al heeft hij ook wel fantastische dingen gedaan." "Men vond me weleens niet-collegiaal en arrogant, maar sinds ik verteld heb dat ik ziek ben, is me een stroom respect en liefde tegemoet gekomen. Die had ik in andere omstandigheden nooit gehad. Ik had net zo goed dronken van de brug kunnen donderen (lacht). Had zomaar gekund. Dan hadden de golven zich boven me gesloten en was mijn laatste gedachte geweest: ‘Het is kennelijk toch allemaal voor niets geweest.’ Nu weet ik: het is niet allemaal voor niets geweest."