Laura Bogart is een Amerikaanse schrijfster/publicist. Ze schrijft prachtig en ze is heel erg
dik. Er zijn geen foto's beschikbaar (vermoedelijk geen toeval) maar zelf beschrijft ze dat medepassagiers in de metro klagen dat er voor hen geen plaats overblijft op de tweepersoonsbank als Bogart naast hen zit. Zo dik dus. En ze heeft een besluit genomen: na jarenlang geploeter met therapeuten, dietisten en andere professionals wil ze niet meer. "Ik kies er voor om dik te zijn". In een essay op Salon legt ze uit dat ze niet zo dik is. Haar jeugd was zeer onaangenaam en in die jaren ontstond haar patroon om zich vol te stoppen als ze zich rot voelde. Dat eten en dat dik zijn heeft dus een functie, legt ze uit. Als ze moet afvallen gaat ze zich dubbel akelig voelen. Omdat afvallen naar is, maar ook omdat ze moet ophouden met dat doen wat het leven dragelijk houdt: eten. En nu heeft ze een besluit genomen. Ze accepteert dat mensen meewarig naar haar kijken. Ze neemt voor lief dat ze wordt uitgescholden. Ze verzet zich niet langer dan anderen denken dan ze een slappeling is, die niet kan afvallen. Want niet genoeg eten en afvallen doet veel meer pijn. Bogart heeft besloten dik te blijven