Dr. Bert Keizer, oud-verpleeghuisarts en auteur, heeft zich verbaasd over de juichstemming rond de 'zorghelden' op de IC's. "Terwijl er op datzelfde moment in de verpleeghuizen sprake was van wat men op onvergeeflijke wijze kenschetste als ‘een stille ramp’," schrijft hij in
Medisch Contact.
"Pas toen het aantal ic-bedden terugliep, begon iedereen mee te huilen met wat er in de verpleeghuizen gebeurde en mocht de voorzitter van Verenso zelfs aanschuiven bij het Outbreak Management Team, tsjonge. Binnen de sector wist men vanaf het desastreuze begin in Brabantse huizen dat dit een zeer ernstig probleem zou gaan worden. De aard van de populatie en de indeling van de gebouwen maakten doortastende cohortering van besmette bewoners tot een soms vrijwel ondoenlijke ingreep. Vanaf begin maart poogden specialisten ouderengeneeskunde personeel en patiënten te laten testen. Het werd hen botweg geweigerd."
"De verwaarlozing van het verpleeghuis komt voort uit de gedachte dat daar voornamelijk mensen zitten die op de rand van de dood toeven en die maar één klein zetje nodig hebben om hopla van alle gedoe af te zijn. En als corona nou die taak op zich neemt, wie zijn wij dan om te zeuren? In deze ‘visie’ is het verpleeghuis eigenlijk gewoon een groot hospice."
"Als extra zout in de wonde was er het aanhoudende liegen, ik herhaal, liegen, van ministers, GGD-hoofden en andere bobo’s over de beschikbaarheid van beschermende middelen en testen. ‘Hang de mondkapjes maar te drogen’, kreeg men te horen, het Regionaal Overleg Acute Zorgketen (ROAZ) stuurde afgekeurde partijen."