De Nederlandse jeugdzorg is een puinhoop: "Mijn dochter was nergens welkom. En dat wéét ze"

Drie directeuren van jeugdzorg- en ggz-instellingen slaan alarm in over de tientallen, mogelijk honderden, kinderen die worden 'rondgepompt' van de ene naar de andere instelling, omdat niemand het zware behandeltraject aan wil gaan. Door de decentralisatie van de jeugdzorg is dit probleem verergerd. Het heeft ernstige gevolgen voor de kinderen. Ze voelen zich steeds ongewenster, verliezen het vertrouwen en gedragen zich steeds extremer. Zo worden ze gevoeliger voor zelfmoord en voor invloed van buiten, zoals criminaliteit, prostitutie of radicalisering. Het gaat om kinderen met dubbele of drievoudige diagnoses: zowel psychische als gedragsstoornissen. Instellingen willen deze kinderen niet opnemen, omdat ze lange behandelingen nodig hebben. "Als we hier nu niets aan doen, dan ben ik ervan overtuigd dat we dat als maatschappij terugkrijgen als deze kinderen 18 of 19 zijn," zegt Peter Houweling, locatiedirecteur van Horizon. Zijn instelling fungeert vaak als het laatste station. Directeur Marion van Binsbergen van de Heldringstichting zegt gemeenten soms nog de verschillen tussen jeugdzorg en de jeugd-ggz uit te moeten leggen. "Soms kan ik gewoon niet geloven dat we deze kwetsbare groep kinderen overlaten aan een systeem van marktwerking, aan een prijsvechtersmodel waarbij 400 gemeenten zorg moeten inkopen." Van Binsbergen benadrukt dat voor een aantal kinderen de standaard twaalf behandelingen niet genoeg zijn. Dat beaamt ook geneesheer-directeur Matt van der Reijden van het Leokannerhuis, gespecialiseerd in autisme. "We leven in een klimaat waarin continu wordt geroepen dat de behandelingen korter moeten en dat de isoleercel niet meer gebruikt mag worden. Een goed streven, maar de werkelijkheid is vele malen complexer. Als je aan ziet komen dat een patiënt de standaard twaalf behandelingen gaat overschrijden, dan zeg je als instelling al snel aan de voordeur: ja, dit is toch te complex voor ons. Ik verwijt beleidsmakers dat er te weinig naar de praktijk wordt gekeken. Er zijn gewoon kinderen bij die een half jaar nodig hebben om alleen al de hulpverleners weer te kunnen vertrouwen." sprak met de moeder van een autistisch meisje dat in vier jaar tijd heen en weer werd gesleept tussen zeven instellingen en vijftien behandelgroepen. "Mijn dochter moest overal weg," zegt haar moeder. "Psychiaters lieten haar telkens weten dat ze haar niet aankonden. Kun je je voorstellen wat dat met een meisje doet? Ze voelt zich nergens gewenst. Ze is nergens welkom. En dat wéét ze, want met haar intelligentie is niks mis." Op haar vijftiende werd het meisje verkracht door een man, die haar op Facebook wijsmaakte dat hij met haar wilde trouwen.

Bron(nen): De Volkskrant